لو

نمی دانم از آن وقتی که تصمیم گرفتم همه چیز زندگی ام را لو ندهم کمتر می نویسم یا از وقتی فهمیدم که فامیلهایمان در شمال هم وبلاگ می خوانند. به هر حال قضیه همان رابطهء متوسط است که گفتم. امروز با آن خانمی که به دستم سرم وصل کرد رابطهء متوسط ایجاد کردم. لازم هم نبود رشته های تحصیلیمان یکی باشد یا جفتمان ازدواج کرده یا نکرده باشیم یا هر چیز دیگری. اساسا وقت نیست برای کارهای تجملاتی که در آن کارها خیلی چیزها لازم است. این رابطه های خیلی نزدیک تجملاتی هستند با همین تعریف.

کشف نوعی از رابطه

یک نوعی از رابطه را کشف کرده ام که دیگران بسیار از آن استفاده می کنند. آن رابطهء نه خیلی نزدیک و نه خیلی دور بلکه مدیوم است. در این نوع رابطه علاوه بر اینکه کلی از نیازهای آدم برآورده می شود انتظار کاملا یکسان بودن هم وجود ندارد

سفر

الآن که دوتستانم از مسافرت کردن می ترسند این سوال برای خودم هم مطرح شده که چه طور این همه جا را گشته ام. یعنی همه جا یا خانواده ام بوده یا خانوادهء کس دیگری بوده یا زن و شوهری بینمان بوده یا حالت مجاز دیگری؟

استقلال

رعایت این همه اصول ایمنی که مخصوصا برای دختر ها تجویز می کنند با شجاع زندگی کردن منافات دارد. اصلا با رعایت همه آنها نمی توان زندگی کرد.
روز ها خیلی مهمند ولی اگر شب قبل به خاطر پشه اصلا خوابت نبرده باشد الآن هم از بالا پشت بام مدام صدای بنایی بیاید به سادگی روزت را از دست می دهی. یک جورهایی عملا پیاده کردن زندگی با آنچه خوابش را دیده ای خیلی فرق می کند . برای ابتدایی ترین نیازهای زندگی ات باید تمام وقتت را هدیه کنی. شاید هم مرض من است که مدام به کارهای جالب تری که می توانم انجام بدهم فکر می کنم. به هر حال استقلال اولین شرط آدم بودن برای یک دختر 25 ساله در تهران است. منظورم صرفا استقلال مالی است.