چهارچوب

ما چهارچوبها را خودمان تعریف می کنیم و یک قفل محکم هم میزنیم بر سرش.
چرا از این سوراخ مربعی که دارم و می توانم همهء دنیا را از آن ببینم فقط به چند وبسایت سر می زنم؟ دنیای بسته همین است دیگر. احتمالا چند وقت دیگر یک پرده هم جلوی مانیتورم بکشم و هرزگاهی برای میل چک کردن دزدکی از گوشه پرده آن ور را نگاه کنم.

شرایط و اجبار

وقتی ماشهء تفنگ انگشت تو راروی خود به عقب می کشد هم تو باید جواب پس بدهی؟

آنچه ما خواسته ایم

درک شدن ،درک شدن و درک شدن حتی بیشتر از دوست داشته شدن.

حد و مرز

اساساً حق نداریم به خاطر خیلی چیزها ناراحت یا خوشحال بشویم ! ولی احساسها کی در بند این حرفهایند؟

کار

یه جاییه که هر قدر بخواهی چایی هست و اینترنت و تا حدی هم به خاطرش پول داری ولی بدبختی!

صندلی

اگر هر رابطه ای را به صورت یک صندلی فرض کنیم مسلما یکی از پایه های آن زمان است، منتها این پایه اکثراً روی صندلی رو به بالا رشد می کند

سکوت یا سخن؟

خیلی سعی کردم که وبلاگم نقش سوت زننده و بوق زننده و موچ کشنده را نداشته باشد. اما چه کنم که هویتش ابراز من است. این آخر ها که داد می زد
- بیا جلو! نترس از من. جلوتر
حقه خوش موثر واقع شد . دروغی در کار نبود. فقط حرفی است که اگر زده نشود چه طور کسی بداند. فکرش را بکن برای دیده شدن مجبور بودی مدام حرف بزنی و با هر لحظه سکوت محو می شدی.

رابطه

رابطهء من و تو مستقل از من و تو شکل می گیرد. لجباز و خودسر خودش برای خودش تصمیم گیری می کند.

نحوهء فکر کردن

مگر می شود مطلق فکر نکرد؟
تو نسبتاً مرا دوست داری.
من هم.
من خیلی نسبتاً می دانم که تو که هستی.
نسبتاً نمی دانم.
تو گشته ای بین همه
و ما اصرار داریم که "تو" برای هر کس همیشه یکی باشد!
مگر می شود مطلق فکر نکرد؟