روشنفکری

وقتی فکر می کنم که چرا از انتلکها متنفرم به این نتیجه می رسم که خودم هنوز درگیر قضیه هستم. این طور نیست که مساله را حل کرده باشم در کناری و از کنار به آن نگاه کنم. هنوز هم اگر کسی بهم بگوید روشنفکر نیستی چون خانواده ات را دوست داری بسیار تلاش می کنم تا ثابت کنم خانواده ام را دوست ندارم. برای انتخاب دوستانم هم مستقل از اینکه چه قدر آدمی باشد که بتوان با او ارتباط برقرار کرد یا چه قدر دوست داشتنی باشد طوری انتخاب می کنم که بتوان به او روشنفکر گقت. معنی لغت هم بسیار مبهم است. حتی به کتابهایی که طرف بلغور کرده هم ربطی ندارد. بیشتر نوعی رفتار از موضع بالاست که بسیار هم زیاد شده. آخرین کسی که فکر می کردم چنین رفتاری کند و از مراسم و سنتها گله کند و راهنمایی ام کند خواهر دافم بود. خیلی بهتر است. من با اینکه سماجت می کنم و دست از حماقت بر نمی دارم حالا دیگر گستره انتخابم در بین خیلی هاست. حالا دیگر باید انتخاب کنم که به چه کسی ثابت می کنم که خیلی روشنفکرم. به یک همجنسباز که در حالت روشنفکری باید ویژگی اش را به صورت یک آیتم روشنفکری ببینم. به ان دوستپسری که برای خوشحالی اش وبلاگ زدم دریغ از اینکه وبلاگ زدن یک چیز هایی است تو مایه های دکون زدن. بستگی دارد که خواربارت چه باشد. یا آن یکی که وقتی فهمید وبلاگ دارم با حالت تهاجمی بهم گفت که وبلاگها ادبیات را به لجن می کشند و ادبیات مخصوص آدمهای خاص و روشنفکری مثل اوست. نمی دانم. حالا دیگر تعریف خیلی گسترده شده. با مشروب خوردن و سیگار کشیدن و به سنتها فحش دادن هم کار راه نمی افتد . یک خورده باید فکر کنم و انتخاب کنم.