پریشان گویی

چند روز است که خیلی ناراحتم و اصلا نمی دانم چرا . جستجو هم نمی کنم. جالب است که این همه احساس غلیظ هیچ نمودی ندارد. نمی توانم چیزی در موردش بنویسم. به نظر من آدمی که خوب می نویسد دلیلی ندارد همه چیز را تا انتها تجربه کرده باشد. احساسهای غلیظ بر عکس ممکن است فلج کننده باشند. یک نفر که عاشق است خیلی هم عاشق است شاید فقط بتواند چند کلمه بگوید مثل هذیان. یا من موقعی که ناراحتم از برقراری ارتباط عادی و حرف زدن هم عاجزم. اما هنرمند نیاز به تمرکز و منطق دارد حتی اگر قرار است را جع به همان عشق دیوانه کننده بنویسد یا به هر نحو نمایش دهد.