مرد

موها و سبیل مرد یخ بسته بود. فکر می کنم فقط همین ها از کیسه خواب بیرون بود. یخ های سبیلش را شکستم. یخ ها پودر شد و روی لبش ریخت. سبیل ، سبیل ، سبیل و لبی که پشت سبیل پنهان است. مگر مرد بدون سبیل هم می شود؟ حتماً این احساس به خاطر سبیلهای پدرم در من نهفته شده بود. باید مرد را گرم می کردم. دستم را درون کیسه خوابش بردم و تنش را ماساژ دادم. دستم را پایین تر بردم. گرم بود. صورتش. ضربه های آرام به صورتش زدم. خون.خون. می دانستم که انسان خونگرم است. صورتش را نیشگون گرفتم. پلکش کمی لرزید. انگار که بخواهد گریه کند. شاید می دانست که در حال مردن است. شاید هم در رویا بود. شاید به زن مورد علاقه اش فکر می کرد. گریه می کرد؟ شاید درد می کشید. خون.خون.چاقو را از جیبم بیرون آوردم و به لبهایش که کبود شده بود کشیدم. اگر خون می آمد شاید گرمش می شد یا بدنش به تکاپو واداشته می شد. خون را بر لبش پخش کردم.سر انگشتم را زخمی کردم و در دهانش گذاشتم. من زنده بودم و آن مرد در حال مردن بود. آن مرد. اسمش را نپرسیده بودم. موقع معارفه خودش را معرفی کرده بود ولی من نشنیدم. فکر کرده بودم که او خیلی قوی است. زنش چه طور ما را گم کرد؟ حالا سر آن مرد قوی در بغل من بود و انگشتم در دهانش. هر چه می دیدم خون مالیده شده بر لبش بود. صورتش را واصح می دیدم و دیگر هیچ. هیچ احساسی از لکه خونی که روی کیسه خواب ایجاد کرده بود نداشتم. لبش می لرزید. انگار چیزی می گفت. نمی شنیدم چه می گوید فقط می دانستم که دارد توجیه می کند. دیگر مطمئن شده بودم که رویا می بیند. کاش می توانست آرام باشد، ولی حرکات صورتش حکایت از جدالی آرام ناشدنی داشت.
خوابم می آمد. خیلی دلم می خواست که کنارش دراز بکشم و من هم بخوابم ولی می دانستم که خوابیدن همان و مردن هم همان.قبل از ان خیلی پیش آمده بود که دلم بخواهد بمیرم اما آن لحظه اصلاً نمی خواستم. دهانم را نزدیک صورتش بردم تا نفسم گرمش کند. از فکر احمقانه ام خنده ام گرفت. نمی توانستم بخندم. صورتم سرّ شده بود. اگر باز هم بی حرکت آنجا می ماندم حتماً می مردم. چینهای صورتش را نوازش کردم و لبش را بوسیدم. سرش را از بغلم به زمین گذاشتم و آرام به طرف پایین راه افتادم. هیچ دلیلی برای گریه کردن نداشتم.