شک

پذیرفته ام که هر چه هست همین است و نه بیشتر. غصه ام که می گیرد انگار از چیز دیگر، جای دیگر یا زمان دیگری است ومی خواهم آنرا با همین چیزهایی که دور و برم است توجیه کنم و بدتر از آن درمان. مسخره نیست؟